«Πες ευχαριστώ!», λέμε συχνά στα παιδιά… αγχωνόμαστε κιόλας λέγοντάς το και κοιτάμε έντονα το παιδί στα μάτια…
Το θέμα είναι ότι η ευγνωμοσύνη δεν μπορεί να είναι μία εντολή.
Η ευγνωμοσύνη είναι κάτι που βιώνουμε μέσα μας.
Η ευγνωμοσύνη είναι κάτι φοβερό: έχει την δύναμη να μειώσει την ορμόνη του στρες – την κορτιζόλη…
Αξίζει λοιπόν να της συμπεριφερθούμε αλλιώς…
Γιατί το «ευχαριστώ» μόνο όταν έρχεται από την καρδιά έχει νόημα για αυτόν που το λέει και για αυτόν που το δέχεται. Αν είναι απλά τυπικό δεν έχει πολύ νόημα…
Ούτε μπορούμε να μάθουμε το παιδί πως και πότε πρέπει να λέει «ευχαριστώ».
Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε για να βιώσει το παιδί μας το πραγματικό «ευχαριστώ» είναι να λέμε εμείς ευχαριστώ με την καρδιά μας στο παιδί μας, για αυτό που κάνει, για την χαρά που μας δίνει, για την βοήθεια του, για όλα αυτά που κάθε μέρα κάνει και μας ευχαριστούν.
Λαμβάνοντας αυτό το αληθινό ευχαριστώ μας καθημερινά, θα μάθει τι σημαίνει ευγνωμοσύνη.
Πρακτικά όμως θα μου πείτε, μέχρι να μάθει, τι κάνουμε όταν η θεία Ευγενία έρχεται σπίτι με ένα δώρο και το παιδί δεν λέει ευχαριστώ γιατί πολύ απλά ήθελε άλλο δώρο από αυτό που έφερε;
Δύσκολες ισορροπίες…
Μήπως να λέμε «ευχαριστώ» στη θέση του παιδιού μας – με την καρδιά μας – σε αυτό το άτομο που σκέφτηκε το παιδί μας και του έφερε ένα δώρο;
Έτσι, σεβόμαστε το άλλο άτομο ενώ δεν πιέζουμε το παιδί να πει το τυπικό ευχαριστώ για κάτι που δεν νιώθει (και έχει το δικαίωμα να μην νιώθει…);
Μήπως έτσι του δίνουμε την ευκαιρία να μεγαλώσει και να ωριμάσει μέχρι να μπορεί να καταλάβει τι σημαίνει «ευγνωμοσύνη»;
Το σκέφτομαι… Τι λέτε;